Oorlogsmisdadigers

Na de oorlog volgden al snel de processen tegen de nazi-kopstukken. Tenminste: die nog in leven waren. Want belangrijke figuren als Hitler, Goebbels en Himmler hadden intussen zelfmoord gepleegd. En velen waren gevlucht of zouden nog de wijk nemen. Vooral naar Zuid-Amerika, waar duizenden nazi’s een goed heenkomen zochten.

   Bevel is bevel...   

In september 1945 werden al SS’ers en kampbeulen veroordeeld, sommigen tot de doodstraf. De maanden daarna hield men het grote proces van Neurenberg. Dat heeft wel een jaar geduurd. Enkele tientallen nazi-leiders moesten voor de rechtbank verschijnen. De helft van hen kreeg de doodstraf opgelegd.
In 1947 werden de beulen en moordenaars van Auschwitz gedaagd. Eerst was de commandant van dat vernietigingskamp, Rudolf Höss, aan de beurt. Hij was gevlucht, vermomd als marineofficier, maar hij was toch in het eerste jaar na de oorlog gearresteerd.

► Beeld van het vernietigingskamp Auschwitz

Bij zijn proces zei hij dat hij nu eenmaal bevelen van zijn meerderen moest opvolgen: “Befehl ist Befehl!” Bekende woorden, die vaak zouden worden uitgesproken. Maar Höss kon niet zeggen: Ik heb het niet geweten. Hij verklaarde dat er in het kamp ongeveer drie miljoen slachtoffers waren gevallen: door honger en ziekte, maar verreweg het grootste deel door vergassing en verbranding. Het ging vooral om Joden uit Nederland, België, Frankrijk, Griekenland en Midden-Europese landen. In zijn eigen woorden: “In de zomer van 1944 alleen al doodden wij 400.000 Hongaarse Joden”. Echt spijt van zijn daden leek hij niet te hebben. In april werd Höss in het kamp Auschwitz opgehangen. Het proces tegen de andere kamp-‘medewerkers’ volgde in het najaar. Dat waren er een kleine veertig; de helft van hen werd ter dood veroordeeld.

   Adolf Eichmann    

Een heel bijzondere oorlogsmisdadiger was Adolf Eichmann. Deze man had de opdracht gekregen om de uitroeiing van de Joden eens goed aan te pakken. Hij was het hoofd van de Afdeling Joodse Zaken. Klinkt nogal onschuldig, vind je niet? Maar in werkelijkheid was hij het ‘brein’ achter de deportaties van de Joden. Hij is wel genoemd een ‘machine van de dood’. De Jodentransporten, de dienstregeling van de treinen, dat waren onder andere de taken die Eichmann moest uitvoeren. Hij deed dat met een ijzeren discipline. Voor zichzélf. Want, zoals hij later zei: ik heb nooit een opdracht geweigerd! Maar hij wist heel goed, dat de Joden niét naar een werkkamp of gevangenis werden gebracht! In Auschwitz heeft hij ook enkele malen vergassingen van Joden bijgewoond...

► Het proces tegen Eichmann (in glazen kooi)
►► De vervalste identiteitskaart: Ricardo Klement

Aan het einde van de oorlog werd Eichmann door de Amerikanen opgepakt. Maar hij wist weer te ontsnappen. Tenslotte kwam hij terecht in Argentinië, waar hij enige tijd leefde onder de schuilnaam Ricardo Klement. Toch kwam de Israëlische geheime dienst (de Mossad) hem op het spoor. In mei 1960 werd hij gepakt. Hij kreeg een verdovend middel toegediend en werd verkleed als vliegtuigbediende. Op deze manier konden ze hem het land uitsmokkelen. Een jaar later werd hij in Jeruzalem voor het gerecht gebracht. Bij dit proces zat Eichmann in een kogelvrije glazen kooi. Vier maanden lang kon dit alles gevolgd worden, via krant, radio en tv. Ook kon men vele getuigenissen horen over de erbarmelijke toestanden tijdens de Tweede Wereldoorlog. De ogen van veel mensen gingen open voor wat er zich werkelijk in de kampen had afgespeeld! Eichmann werd ter dood veroordeeld. Op 1 juni 1962 werd het vonnis voltrokken.

Eichmann, een mens, als ieder van ons. De nazi's lieten zien waartoe een mens in staat is, als hij los van God wil zijn. Maar dan ook écht losgelaten wordt. En onder de macht van de satan komt. Laten we bidden: o God, geef ons genade en verlos ons van de Boze.